Deel 5

Omdat ik niet wist waar ik het vorige deel moest afkappen, is die wat langer, en wordt deze wat korter. Nou, dit is het laatste deel van vandaag, ik hoop dat er al wat lezers zijn, en dat die geinteresseerd zijn in meer. Zo ja, hoor ik het wel, en zo nee... Nou ja, niet. x)

Wat is dit voor een vreemde omgeving, alles is hier verborgen. Toen Torrvyll weer naar beneden keek, was de gedaante weg.
‘Waar is hij nou?’ vroeg Torrvyll. Nuyvrill keek ook naar beneden, naar de plek waar de gedaante had moeten staan.
‘Geen idee,’ antwoordde hij. ‘Nou ja, we kunnen hier niet blijven staan. We moeten naar de overkant.’ Nuyvrill bestudeerde het karretje. ‘Er kan er maar één tegelijk naar de overkant,’ zei hij. Torrvyll keek naar de overkant. Hij zag niets, de kabel verdween tussen de bomen.
‘Nou ja, wie gaat er eerst?’ vroeg Evan. Hij zag eruit alsof hij het zo in zijn broek kon doen. Torrvyll keek Nuyvrill aan en deed moeite zijn lachen in te houden.
‘Ik ga wel,’ zei Nuyvrill. Torrvyll keek hem bezorgd aan. ‘Rustig maar, ik red me wel.’ Nuyvrill ging in het karretje zitten.
‘Nou, tot zo,’ zei hij. ‘Hoop ik,’ voegde hij er zacht aan toe. Hij haalde diep adem en zette af.